به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «گلستان ما»، در میان تمام عناصر هویت‌ساز یک ملت، زبان جایگاهی یگانه و بی‌بدیل دارد. زبان نه تنها وسیله‌ای برای ارتباط، که بستری برای اندیشه‌ورزی، خلاقیت، انتقال فرهنگ، و شکل‌گیری خاطره‌ی جمعی یک ملت است. در این میان، زبان فارسی به عنوان زبان مادری میلیون‌ها نفر و میراث‌دار هزار سال شعر، ادب، فلسفه و عرفان، از گنجینه‌های گران‌سنگ تمدن ایرانی-اسلامی به شمار می‌رود.

زبان فارسی، زبانی است که در گستره‌ی زمانی و جغرافیایی وسیعی طنین انداخته است. از آسیای میانه تا شبه‌قاره هند، از قفقاز تا دل خاورمیانه، ردپای فارسی را می‌توان در سنگ‌نوشته‌ها، دیوان‌ها، مکتوبات تاریخی و حتی زبان مردم دید.
این زبان، پُل ارتباطی میان نسل‌ها و بستر خلق آثاری ماندگار بوده است؛ آثاری که نه تنها ایرانیان، بلکه جهانیان را تحت تأثیر قرار داده‌اند.

روز بزرگداشت زبان فارسی، تنها یک یادآوری تقویمی نیست. این روز، بهانه‌ای است برای بازگشت به خود، برای اندیشیدن به آنچه زبان‌مان بر ما ارزانی داشته و آنچه ما در قبالش مسئولیم. زبانی که فردوسی با آن کیستی ملی ما را از دل شاهنامه بیرون کشید، که حافظ با آن به بلندای عرفان و فلسفه پر کشید، و سعدی با آن اخلاق، حکمت و انسان‌دوستی را به نثر و نظم آراست؛ آیا شایسته نیست که پاس داشته شود؟

با این حال، زبان فارسی در دنیای امروز با چالش‌هایی روبه‌روست. نفوذ واژه‌ها و ساختارهای بیگانه، کاسته شدن از دایره‌ی واژگان فعال جوانان، بی‌توجهی به دستور زبان و ساده‌انگاری در نوشتار و گفتار روزمره، همگی زنگ خطرهایی برای فرسایش تدریجی این گنجینه هستند.
رسانه‌ها، نظام آموزشی، خانواده‌ها، نهادهای فرهنگی و حتی کاربران شبکه‌های اجتماعی، همگی نقشی حیاتی در زنده نگه داشتن زبان دارند.

پاسداشت زبان فارسی، تنها به معنای حذف واژه‌های بیگانه نیست؛ بلکه فراتر از آن، یعنی شناخت عمیق این زبان، آشتی با واژگان زیبای مهجور مانده، استفاده از زبان فاخر و دقیق در نوشتار، و پرورش سلیقه‌ی زبانی نسل‌های آینده. زبان فارسی باید زنده بماند، نه صرفاً در موزه‌ی آثار مکتوب، بلکه در دل زندگی، در شعر و ترانه، در رسانه و فناوری، در آموزش و تربیت، و در قلب و زبان ما.

فراموش نکنیم که هر واژه‌ای که درست به کار می‌بریم، هر جمله‌ای که با ظرافت می‌نویسیم، هر بار که به فرزندان‌مان خواندن شعر حافظ یا قصه‌های کهن را می‌آموزیم، گامی هرچند کوچک اما مؤثر در راه پاسداشت زبان فارسی برداشته‌ایم.

در این روز، بیایید پیمانی دوباره ببندیم؛ با زبان مادری‌مان، با میراث فرهنگی‌مان، با خودمان. چرا که زبان، تنها ابزار سخن نیست؛ زبان، خانه‌ی بودن ماست.

انتهای خبر/